Kibar bir annenin ilk göz ağrısı
Yiğit bir babanın -sözde- aslan oğluyum
Hep kendimce -sözde- lerim
Ben size göre başka, kendime göre bambaşkayımdır
Hayatı yaşamayı severim yerine göre. İnsanları keza...
Kendimi... Onu hiç sevmem
neden diye sorun sormayın değil
Ne derece ilgilendirir bilmem
Tipimi sevmem, sözlerim boştur. Ama hayallerim asla.
İstanbul’u düşlerim en naif kelimelerle
Düşmanım cehalete kanlı ellerle
Kafiyeyi de severim musikidir. Kulağa hoş geldikçe...
Yaparım da.
Sevmem dediklerimi sevmem demeyi de severim
Genelde demeyi severim hem.
Konuşmak en büyük lüksümdür. Bazı zaman olur susmam!
Okurum ne bulursam. Erdal Hocam öyle derdi.
’’Cahiliye devrine hem yakın hem uzağız’’
Yazarım... Severim yazmayı. Şiir, deneme...
Bir ara roman yazdım. Az yaşadı.
İlk kez tanrı oldum ahmak beynimde.
’’Ben yarattım romanı’’ Sonra hissettim tanrının aslını
O gündendir insanım yere basıyor ayaklarım
Sevmeyi de severim.
Az kadın sevmedik erkek adam değil miyiz?
Öyle ya... O iş yalnızca tenasül uzvuyla değilmiş bildim
Seviyorum ama gidiyorum. Vicdanla tanıştım
Artık sevişiyoruz.
Eskiyi, eskimi sevmiyorum.
Hep kafiye olsun derdim şiirde serbestim artık
Ama kararsızım belki bundan da bıkarım
Şiir yazıyorum. Neden diyor cevap yok
Saçma kimine göre
belki anlamıyor da ondan..