Kalan...
Topu topuna,
Bir çift resimdi...
O zalim acımasız yıllara,
Meydan okuyan..
Ve o...
Hayalimdeki küflü duvara,
İnadına..!
Dört elle tutunan...

Bir tek karanfil,
Ve bir çift beyaz güvercin..!
Kimbilir,belkide,
Özlemim,hasretim saklı,o iki resimde..
Bir hasretki,sanki bir volkan
Yıllarca,yanar durur yüreğimde...!

Zaten..
Ben istesemde,
Anlatamam ki
Derdimi kimselere..
Sinmişler sanki
Hepsi ıssız bir köşeye,
Cümleler suskun,heceler suskun,dizeler suskun.!.


Boş..bomboş.....
Savrulup atılmş,
Gözü yaşlı,garip sayfalar,
Geçmez olmus sözüm, kalemim suskun,
Yüreğimdeyse... esen deli rüzgarlar..
Hayaller mahsun,düşlerim mahsun,benliğim mahsun..!


Sormasın bana,
Ne olur sormasın, sormasın kimse.
Bu perisan haline sebep ne diye.
Tek isteğim,
Ağlamak,ağlamak doyasıya...
Ve..delicesine koşmak karanlıklara..!
Bağırmak...
Geceyi yırtarcasına..
Vefasız, zalim olanlara,
Bir hiç uğruna akan kanlara,
İnsanı insana kırdıranlara.
Heleki..
Düzeni bozuk şu yalan dünyaya,
Düşünmeden,düşlemeden,
Ağlamak,ağlamak doyasıya...!

17.8.1999

Mahmut Mücahit Özdemir