Ey benim kömür gözlüm kara kaşlım
İçime hüznü köz yapıp koydun ya
vay yüreğimi yakan ahu gözlü ay
Her dem dar durdun bir genişçe savrulmadı’m
oldu olacak bana yar olmasan da
bir tatlı dil uzat serinlesin şu kavrulan hüznüm
ey huysuz ey hırçın sözlüm
bu gönül demine hiç mi kanın ısınmaz
olmuyor işte bu yürek sensiz kimseye barınamaz


sokak sokak dolaştı bu tabanlar
kan dolan ayaklarım az mı senin için yanar
ah-u zarım var sen gonca gülüme
bir gelse bir gelse ya aşk dile
bir bilsen içimde ne denli yangınlar köz olup eriyorlar
kıvrım kıvrım kıvrandıkça özlem ve hasretler
bir türlü yol vermiyorsun yar menzile


Zaman her şeye çare ve ilaç derler ya
oysa an geçtikçe yürekten akan kan da har
hazandan hiç çıkartmadın ya
sayende atim de bahar yerine kara kışın var
yüreğime hicran okun bent oldu
kurşun kurşun kahrı akıttın sineme ya
ellerim bomboş buz gibi böğrümde kalıp da dondu yar


bir gülüşüne hasretken
boynu bükük halde bir biçare ortalıkta kala kaldım
herkes koy ipini gitsin derken
inan ki ben hala o kara kaşlarına meftunum
hiç gitmiyor ki gözümün önünden
bilmem ki bu gönül sensiz ne edecek
bu yürek attıkça sen sen diyerek
bir bir resim gibi seni içimin içinin içine işleyecek


hiç mi bana gönlün göz kırpmayacak
her bir aman’ına bin eman’dır bu yürek…




(21.02.2015) AZAP…