elin kalem tutsun
ama önce gönül mektebini inşa et.
inşa olmayan gönül,
kendini dahi ikna edemez.
gönül inşa olmadan
yapılacak her hamle
enaniyet mıntıkasında çiçek yetiştirmeye
benzer
ne renk ne kalite ne de kokusu
hiç bir işe yaramaz.
ey insan
solmasın, ruhundaki bahar
kapanmasın, yüreğindeki mutluluk yolu
dokusun, diller ve gözler sevgi ibrişimleri
gözlerindeki ışığın feri güneşi bastırsın
bilesin ki; sevgi yoksa gönülde
insan mutsuz ve yorgundur
gönlünde filizlenmeyen ağaç,
yüreğinde oturur odun olur
ya çiçek ve toprak kokusuyla bütünleşmeyen
kalp
söndürür içindeki kehkeşanları
yağmurlarından uzak kalan gözyaşları
çorak bir toprak
ıssız kum taneleri gibi yalnız
ve biteviye acımasızdır
seni seviyorum diyebilmekti marifet ve
sende seni
sende bizi
sende alemi sevebilmekti,gönül
sevgiye açık bir denizde ummanda kaybolmak
gönüle yazılmak ve gönül gözüyle bakabilmekti, sevgiyi
küçük bir çocuğun yüreğinden
masumiyeti gülüşlerinden öğrenmek vardı
insan kalbini kilitli tutabilir mi hiç?
gidebilmekti tüm mesele bir çocuğun saf yüreğiyle
birlikte, sonsuza…
nedir kalbi güzelleştiren değerler?
derinlerde bir yerlerde saklı duran gizli
ritimler mi, bizi tetikleyen
ey gönül
güneş gibi parıldayan yüreğin kara katı kalplere
dönüşmüşse, özün sana ait olanlardan uzak
boşlukta sallanan sarkaç gibiyse
bal yapmayan arı ne işe yarar ki?
sevgi kalbin ruhu olsun,
olsun ki;
aşk kanatlansın
meşk kanatlansın
ruh kanatlansın
gitsin sis ve duman
sevgi soluklarıyla nice çöller vaha olur, dönüşür
gülistan
sevgi ile dokunan gönüllerde,
zihinsel kirlilikten kurtulur
insan
yusuf erdoğan