Sen benim ömrü üç gün olan kelebeğimdin.
Ben sana doyamadan ellerimden uçup, gittin.
Dur diyemedim.
Çünkü kelimeleri israf etmiş olacaktım;
ve yitirdiğim her cümle sessiz çığlıklar atacaktı.
’’Unut onu’’ diye bağıracaktı sessizliğimin sesi.
Duymazdan gelecektim; sonra yineleyecekti cümlesini.
’’Unut onu; o artk ellerin, elleri ellerde..
Kalbi el kızı için çarpıyor.Unut onu!..’’
Sessizliğim hüküm sürecekti.
Çünkü söylemleri inkar edemeyecektim.
Elvedası erken yarim, yeni merhabalara başlangıç yapacaktı.
Çünkü biliyordum, bakmaya kıyamadığım denizi kıskandıran mavi gözlerine başkası bakacaktı. Çünkü biliyordum; dudaklarımın değdiği yerlere başkasının dudağı değecekti
ve benim bıraktığım izi temizleyecekti kendi iziyle.
Sonra kokumu unutacaktın, sesimi, hayalimizdeki bebeğimizin adını, sonra benim adımı...
Yaşanmışlıkları, yaşanamayanları, yaşanmasına izin vermediklerini..
Bende herkesleşecektim kalbinde, herhangi biri olacaktım..