uyumak geliyor içimden,
uyumak ve yeni bir hayata uyanmak
yada hep rüyalarda kalmak..

kapı çalıyor; her seferinde aynı heyecanla açıyorum.
olur ya gelirsin, tek bir kelime etmene fırsat vermeden boynuna sarılıp;
’’seni seviyorum.’’ derim, karşılığını beklemeden..
ve olur ya ’’bende seni..’’ cümlesi dökülür dudaklarından kazayla..
ve her umutla kapıyı açışımda karşımdaki sen olmayınca aynı hayal kırıklığını yaşıyorum.

beraber yürüdüğümüz sokaklara gidiyorum,
oturduğumuz bir çay bahçesi oluyor ilk durağım.
süresi dolmayan ilişkileri izliyorum,
’’seni seviyorum.’’ cümlesini her duyuşumda eksikleşiyor cümleler.
duyamadığım cümleleri başkasından duydukça yokluğu biraz daha büyüyor içimde.
onlar seviyor, onlar seviliyor, onlar mutlu.
ve benim yanım hep boş kalıyor; özlem duyuyorum..

bilmediğim bir otobüse biniyorum sonra,
son durakta inip, hiç gitmediğimiz; anıların olmadığı yerlere doğru gidiyorum..
cam kenarına oturuyorum,
yoldaki insanları izliyorum.
gözleri, saçlarını arkaya doğru savuruşu yada huzur verici gülüşü olanlarda seni anımsıyorum.
herkeste bir sen arıyorum; bulamıyorum..


hiç bilmediğim bir sokakta iniyorum.
bilmediğim insanların arasında yürüyorum.
kalabalıklar içinde yalnızlaşıyorum.
karşılaşma ihtimaline karşı en çok gittiğin yerlere götürüyor beni ayaklarım.
özlem duyduğum ellerini tutmak, seviyorum demek geliyor içimden..
bende seni demeni beklemeden, karşılıksız sevmek..
ve gelmiyorsun, bir yanım hep boş kalıyor.
dolmasını bekliyorum gelmiyorsun..