0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
864
Okunma
Umudumu koynuma aldığım gecelerde.
Yaramaz feleğin kırdığı oyuncaklar gelir aklıma.
Parktaki zinciri kopmuş salıncaklar.
Ve afacan çocuğun yıktığı kum kaleleri.
Ya sahilde dalgalarla boğuşan tekne.
Ve ateş etrafında yapılan muhabbetler.
Ya kaybolduğum yollara ışık tutan adam.
Birde gülsünler diye yaşadığım insanlar.
Aslında en güzeli, odamdaki mum alevi.
Ve ormanın derinliklerinde dans eden ateş böcekleri..
Sayamadım sokak lambasının etrafındaki kelebekleri.
Birde en doğal senfoni olan cırcır böcekleri.
Tamam ağlamak yakışmıyor...ama saklayamıyorum.
Nefesimi ne kadar tutsam da geçmiyor hıçkırığım.
Tütün bassamda dinmiyor sızım.
Umudu koynuma aldığım geceleri, sayamadım.
