Vazgeçtim şair olmaktan
Ölüm sancılarından vazgeçtim,
Vazgeçtim şarkılardan, şiirlerden,
Bir kelime bulmak içim her gün ölmekten.

Gizli saklı özgürlük naralarında yaşamak,
Hakikatten uzak hayallere dalmak,
Gerçekleri gizleyerek rüyalar yazmak,
Özgürlüğü yazarak hep mahkum bırakılmak,
Bağımsızlığımla gurur duymadığım,
Ellerim zincirli olduğu halde
Son nefesimde bile özgürüm diye bağırmak...
Yordu beni hep kaçtıkça
Hiç bıkmadan kovalanmak...

Onlar benim çocuklarımdı,
Ne ecel terleri döktüm nelerden...
Ölüm tarlasında dikili fidandı,
Her şiirimde ölümden bu ızdırap neden?

Ayağımda pranga
Ellerimde ise
Ölüm mazgallarına sıkıştırılmış
Bir yaban kürek
Belki anlayacağız gerçekleri
Maalesef ki dövülerek
Yaşamak dedikleri yaşamak buysa eğer
Çat diye çatlasın bu yürek...

Vazgeçtim şair olmaktan
Her gün dünyayı beş defa durdurup
On defa yazmaktan
Vazgeçtim su içtiğim kum dulu çanaktan
Vazgeçtim her gün aulu aştan
Vazgeçtim anadan vazgeçtim gardaştan....

Tunç renkli mermerlerde ne Ferhatlar geçtim
Ben denizin ortasında yalnız yaşamayı seçtim
Ne aslan yürekli Yusufcuklar tanıdım
Nede canımı bağa takıp kayaları tırmandım.
Ben kendimdim hep kendim kaldım
Kurtuluşu ben kalemimde aradım...

Paslandı zincirlerim,
Prangalar eskittim
Artık öyle alıştım ki
Özgürlüğü yazmaktan yoruldu kalemim...