Sessiz bir çığlık gibi kopar bir anda.
Masa başında öksüz kalır kalemim ve şiirlerim.
Duvarda asılıdır eski bir resim.
Başımda hala düzgün taralı püsküllü fesim.

Korkar artık benden karanlık oda.
Tekbir şık yanar belki masa başında.
Belki daha sönmemiş olur sigaram kül tablasında.
Silinmez belki anılarım ruhum kalkınca şaha.

Kimse olmaz etrafımda o an.
Buz kesilir vücudum donar damarlarımda kan.
Belki hala elimdedir kalemim son şiirim yazarken.
Can veririm belki son mısrada ‘ALLAH’ yazarken.

Kalır geride karanlık oda.
Bu oda ki ne ses var nede seda.
Duyulmaz oldu odada ayak sesleri.
Artık şarkılar deli şiirler serseri.

Odamın ortasında beyaz bir gömlek.
Korkudan dirilmiş o da istiyor ölmek.
Masamın üstünde yanan mum ışığı.
Korkudan titriyor alevi, alev sapsarı.

Belki üç gün sonra bulurlar cesedimi.
Görürler o zaman fosfordan da parlak incecik ellerimi.
Yıkarlar sararken kefene son defa bedenimi.
Duymazlar kefenin içindeki son nefesimi.