Yeknesak bir aşkın kahramanı
İsimsiz, mekânsız
Ve zamansız
Beşinci mevsim belli ki
Karşılamışken baharı…

Hangi yol çıkmaz ki saadete
Hangi yalan ermez ki nihayete
Mesut, bahtiyar
Çocuk kalpler
Ta dünden yadigâr.

Kol kanat germek
Sevdaya bu olsa gerek
Nice nida ulaşır göklere.
Gönülden ne geçerse
Hepsi sere serpe.

Muaf iken dünyadan
Yüz üstü bırakılmak
Yakar iken bağrından.
Eş dost, sevgili
İhanetin bedeli
Ağır aksak ilerlerken zaman
Ağdalı düşler tüketir mecalini hepten.
Kapanmadan son perde
Tüm replikler ezberimde.

Ne yardan geçer gönül
Ne serden.
Gerçek ise bildiğin
Nedir bu serzeniş
Yalan ise o sanılar
Kolaysa vazgeç.

Mutluluk ne yerde ne gökte
Aşk değil mi yaşayan en derinde.
Gıyabında ne varsa
Hasret dolu.
Uzağında iken bile yakın
Başucunda olsa da
Bambaşka bir âlemde
Dipsiz bir kuyu
Düşmüşsün bir kere.

Yankısı, yılgısı
Öncesi ve sonrası
Hepten göçüp gitmişsin de
Göremez misin o hikmeti.

Mihenk taşı ömrün
Adımladığın o yol
Boydan boya duvar
Aşka engel koyan.
Korunaklı dünyan
Geçit vermez iken
Suç kimde de
Geçmez öfken.

Görünen değil asla
Bilinen gizli iken gözlerinde
Ne sus ne de yargıla
Vardır elbet bir orta yolu.

Ne denge ne yenilgi
Ne sorgu ne sual
Alabildiğine önünde uzanan
Hadi adımla
Ve bakma geriye.