Bir çocuk işte
Kara gözleri neler söylüyordu neler
Okumaya yürek ister
Hüzün yazıyordu yüzünde
Birde yaşadığı gerçekler
Çıplak ayakları
Bir çift kara lastik ayakkabı içinde
Eğer ayakkabı denirse
Üşümeyi unutmuştu çoktan
Çıkarıyordu ekmeğini çöpten

Bir çocuk işte
Çöpleri karıştırmayı bırakmış
Gözleri takılmış kalmış
Okuldan dönen çocuklara
Sırtlarındaki okul çantalarına
Gitmek istermiydi acaba okula
Derken ayıldı birden özüne döndü
Kendi sırtında dünyanın yükü
Kirin her rengiyle bezenmiş üstübaşı
Aslında çöpün üniforması
Birde çuvala monteli iki tekerli arabası
Diğer iki teker omuzları
Bazen üstüne binip yokuş aşağı
Yıldırım hızıyla sürdüğü arabası
Belki de bütün dünyası

Bir çocuğum ben işte
Alnımda çöp kiriyle yazılmış bir yazı
Ne yaparsın alan razı satan razı
Ondan bundan arta kalanların bazısı
Bana açılan bir ekmek kapısı
Ne yarar ne yaramaz
Bilmemişlik olmaz
Bu bir meslekse eğer
Benim için yapılmaya değer
Okul neki neme lazım
Bende babam gibi olacağım
Büyüyünce olacak eski bir arabam
Ona sığacak ekmek davam
Kimselerin oturmadığı metruk bir evde
Kuracağım bir aile
Çocuklarımda da aynı meşgale
Çöpleri eşeleye eşeleye
Geçecek ömür denen kısa dönence

Bir öğretmen işte
Adam sende geç git diyemez
Bu sahne hüsranla bitemez
Gözlerdeki ışığı görmemezlik edemez
Tutar çocuğun elinden
Değişmeli bu kader derinden
Sen okullu olmalısın
Kardeşlerine ışık olmalısın
Ne duruyorsun düş önüme
Cehalete sende vur bir fiske
Mutlu sonla bitsin bu hikaye


Turan UYSAL
30 Eylül 2014 Çankaya