Olmuyor,
Parçalanan cam,
Eskisi gibi gözükmüyor,
Kırılan can da,
Kalp eskisi gibi atmıyor.

Güldürmüyor palyaço,
Renkler yüzünde soluyor,
Gizleyemiyor hislerini,
Gözlerinden hüzün dökülüyor.

Dişleri ile ısırıyor dudaklarını,
Kanıyor,
Acıyı damaklarında tadıyor,
Yutuyor çaresizliğini,
Gömüyor yüreğine özlemini.

Bekliyor onu,evinde yalnızlığı,
Duvarlara yazdığı,
Çizdiği,
Boyadığı,
Toz pembe hatıraları.

Tozlanmış,kirlenmiş pencereleri,
Güneş yeterince ışık saçamıyor.
Örümcek ağı kaplamış,
Odasının her köşesini,
Duvarda ağlayan aşkın portresi.

Güldürmüyor artık palyaço,
Çiçeklerini sulamıyor.
Onun hayatı olmuş fiyasko,
Balkonuna kuşlar konmuyor.

Bir tabak eksilmiş sofrasından,
Artık tek başına yemek yiyor.
Bir ip bağlanmış boğazından,
Palyaço çok mutlu,
Çünkü ayakları yere değmiyor.


Vagif Seyyah Hüseynov