küflü peynir kokusu ve küçük ellerinin
üşümeye yüz tutmuş ayasıyla
birkaç yapma çiçek içinde bir desti su
her şey tersine gidiyor sensiz
saça düşen ak’ın kızıla çalan sakalın hakkına
kelamın kalemin yazının adı yere batsın

ey şehlası kelimelerimin tozu kiri pasağı
buğulu bir camdan mütemadiyen
yola bakıp duran eski bir duvar gibiyim
ne yol geliyor bana ne ben gidebiliyorum
ayaklar kirpi oku başlar belanın adı durmadan sızlıyor
yani bundan iyisi de hani Şam’da kayısı

silkinen bir zeytin ağacı düşün
üstelik mevsiminden önce kararmış
bir de sopayı vuran vurana
Tanrı beni sana ben de seni toprağa verdim
demem o ki bunda olmayacak ne varmış
çok zaman almaz bizde çürürüz

narin bir hayat için şimdi bir bulut
bir gök yüzü sonra bir salıncak düşlüyoruz
vaka rüzgar estikçe dağılan bulutlar
gök yüzünü karartan öfkeli salıncaklara benziyorlar
ne onlar sallanıyor ne de biz binebiliyoruz
yokuş aşağıya salmış bizi birileri vira iniyoruz

küçük ellerindir çünkü öyle büyük
çok büyük dünyaların yerle bir olma sebebi
hayat diye andığımız şu çapulcu çadırında sevmek
oynak gece çengilerinin işidir şeyhim
sen istersen sev istersen kin et karışmam
bana aşk oldum olası yasak

karıncalar uyumuyor geceleri karıncalar
mezar aralarında hesap görüyor
ölmüş çocukların diri olmayan babaları için unut beni
unut çünkü sıra sıra dizilen tahtaların üzerinden
karıncalar hep zıplayarak geçiyor
ben ise her gece çökmüş bir mezar başında ağlıyorum