Üç beş kişi vardılar
Annemizi alıp götürdüler
Ucuz bir roman uğruna


Hazin bir şaka başlatmıştık
En zayıflarımızı suya götürüyor
Boğup geri getiriyorduk
Kazana atıp sömürüyorduk sonunda
Arta kalanları kemiriyorduk
Çok ucuzdu zaman
Ucuzdu şaka


Babamızı sürüklediler sakalından
Acı çekmediğini iddia ediyordu
Yalan söylüyordu giderken


Binlerce kardeş
Çatısı gökten uzak evimizde
Yalnızdık
Uzaktık
Köşede şeker portakalımız
Köşede ağlayan arkadaşımız
Karman çorman dalgaların üzerinde durabildik yalnızca
Hayır, peygamber değildik


Şakamız büyümüştü
Şimdi kadın olup anne olmayanlarımız
Ağlıyordu
Suda ölüm doğurup geliyorlardı
Onları yemiyorduk
Turuncu ağacımıza veriyorduk


Üç beş kişi vardılar
Ayarlarımızı bir testi içinde getirdiler
Üzerimize döktüler
Deniz göğe yükseldi
Hayır, peygamber değildik.