çocukluk günlerimi anımsadım dün
Uğur Böcekleri konardı ellerime
al kanatlı ..
Uç böcek Uç , derdim uçardı.
sevinçle bakardım ardından
beni anladı sanırdım
anladı da uçtu derdim...
uzun uzun yıllar geçti
artık uğur böcekleri yok
unuttular derken beni
bir gün çıkıp geldi biri
geldi, ellerime kondu.
öyle çok sevindim ki
dur dedim,hemen öyle uçup gitme
benim uğurum ol
benimle yaşa
ve mutluluk ver bana...
Uç böcek Uç demiyorum artık
çocukluk günlerimdeki gibi
ama ben
desem de demesemde
uçup gidiyor al kanatlı melek
onun mutluluğu da
özgürce
istediği yere gitmek.
..
yıllar önce küçükken
uç böcek uç dediğimde
beni anlıyor sanırdım
oysa özlemiymiş uçmak
elleri bomboş bırakmak.
küçücükken bilmiyordum
bilseydim hiç severmiydim?
ona uğurum dermiydim ?
işte seni de ben
aynen böyle sevmiştim
sen de özgürlüğü seçtin.

bileydim böyle vefasız
ellerime kon demezdim
bileydim ki dönmeyecek
böyle içten ,dön, demezdim
terk edeceğini bilsem
böylesine çok sevmezdim...