iyi geceler dostlar.
Annem Alzheimer hastası idi.
çok zor şeyler yaşadık...ve kendisini 85 yaşında kaybettik.
bu konuda yazdığım şiirimi sizlerle paylaşmak işterim.



Annemiz bir melekti
bizlere kol kanat gerdi
sevgi verdi şefkat verdi güç verdi
çok ama çook emek verdi
Ama birgün
Alzheimer e yenildi
gün be gün gitti belleği
.
önceleri paramı çaldılar dedi
sonra şüpheler..kuşkular geldi
yemeğime zehir kattınız dedi
hatta, ameliyat için hastaneye yattığında
hemşire, seruma zehir kattı
3 güne kadar ölürüm diye ağladı
ne zor günlerdi bilseniz
ve ne acı
bizi evden kovardı..
sonra gece yarısı
ağlayarak telefon açar
.beni yanlız bıraktınız
korkuyorum çabuk gelin
yoksa uyuyamam derdi...
gecenin saat üçünde
anne bu.. yaparmı böyle
ama Alzheimer bu işte.
buzdolabına odun kömürü bırakdık
hani kokuyu önlüyor ya
bunu bulmuş ve büyüdür diye
balkondan yere fırlattı
sonraları unutmaya başladı..herşeyi
bir bir.. gün gün..gitti belleği
okumayı - yazmayı unuttu
oysa nasılda severdi
elinden düşmezdi kitapları defterleri
kitabına bakar..okuyamayınca için için ağlardı
zaten kulakları da duymazdı.....
.böylece
iletişim daha da zorlaştı
ama sevgisi hiç eksilmedi
eve kim gelse Seni çok seviyorum..derdi
ve Gitme kal burda diye eklerdi
85 yaşındaydı ama hiç inanmazdı
ne zaman geçti bunca zaman derdi

Annemiz bir melekti
ama Alzheimer e yenildi.
önce yaşananları unuttu sonra sevdiklerini
yıllarca beraber yaşadık ve bir gün
gün boyunca beni aradı benimle...
ve sen ne iyi insansın
kendi kızım gibi bakıyosun bana.. dedi.

en son yemek yemeyi unuttu
çay kaşığı ile sütlaç veriyordum
onu bile yutamadı
ve bir gün.. bir bebek gibi uyudu kaldı
sessiz..zahmetsiz.. ..
gidiverdi bizden habersiz...

Annemiz bir melekti
meleklerle beraber sonsuzluğa gitti..

kızı- Sevil Ağtaş-
Cemile Ağtaş için yazdı