Ben çocukluğumda öğrendiğim
Özgürlük denen bu türküyü
Sana büyüyünce söyleyecektim...

Göklerin bulutlarına ısladığım son kalan umudun
Ne olursa olsun köklerini bahar toprağından
Çekmeyecektim..
Sadakatine bağladığım güvenin bel bağlarına
Şeytan kime ne fikir verirse versin

Aklımın unutkan köşelerinden kimse için
Çözmeyecektim...

Yağmurları düşürdüğün avuclarından
Gene,
Saklamak icin bulutların su güğümünü seçmeyecektin...

Sevdalar dikilirken eskiyen yerlerime
Yokluğunda susayan toprağin alevine
Kinayeli, iyilik olsun diye
Göstermelik ağlayıp

Kuru otları basmayacaktın üstüme

Nasılsa bir yok oluşun
Aklında kalan değil miydi benim adım
Derdine astığım yaşlı bir mendile yatarken
Gözlerinin sevgilisi olamayan bakişlarım

Belliki bir gün hatırından silinip gidecektim....

Iki ayağımdan başka
Kimeydi benim şu dünyada
Taşınmaz mis gibi görünen
Tüyler kadar hafif olan
Yükümün ağırlığı
Sahi söyle ey sevgili
Tek başına kalmış kederimin kardeşi
Sen derdin dilinden anlıyor muydun.. ?

Yoksa benden ayrı
Unuttu sandığın o türkünün rüzgarda ki
Sesini mi dinliyordun....

ELIF EDENHAUSER

26/01/2014