Kaç isyan şahitliğinde boynu bükük kaldı kalemim
Kaç nisan yağmurlarında ıslandı nağmelerim bilirmisin sen
Oysa adını dilimin ucunda tutmaya bile sakındığım kişiden yedim ben en büyük tokadı
Bilirmisin sen bunun acısını oysaki ben saatlerce,günlerce ve belkide yıllarca elimi kalbimin üstünde taşıdım
Kimse dokunmasın,ellemesin diye oysaki sen bir sözünden bile sakındın beni
Bende biliyordum sevdamı üç kuruşa sattığımda yalnızlıklara mahkum olacağımı
Ama yinede satmadım,dayandım,katlandım hep bir umutla bekledim
Ben zaten senin bakışlarında yok olmuştum görünmez bilinmez biriydim
Benim sevdam dünyaya ağır bir soruydu ve ben cevabını bildiğim halde hep yanlış şıkkı işaretledim
Ve sonunda doğru cevabı buldum ’ayrılıkmış’ kavuşmamakmış olmayacak bir duaymış
Oysa ben hep amin amin diyerek kandırmıştım kendimi
Ama hesap zamanı geldiğinde kor ateşte cayır cayır yanacağımıda kestirmiştim gözümde
Bu zamana kadar hep bekledim tıpkı nöbet yerini terketmeyen bir ER gibi ama bizim bir farkımız vardı
Parola denen bir şey yoktu bizde her şey ortadaydı
VE anladımki bizim sevdamız gemiyi inşa etmeden limanı arayan kaptan misaliydi
Sen mutluluğunla bense hüznüm ile ölmeye mahkum olduk
Dilerim mutluluk defterinden o nur gibi ismin hiç ama hiç silinmez
Yalnızlık nedir acı nedir hiç bilme olurmu biliyorsun sen üzülünce ben kahır oluyorum
Olurmu hiç üzülme benle olmadı olmayacak sayalım ama sen yinede huzurlu ol
Ben seni senin mutluluğun içinde sevmeye razıyım ama şunu da unutma
Benim sana olan bu sevdamı ilerde sakın ama sakın aklına getirme olur mu
Sonra dayanamazsın kendine bir şey yaparsın ve ben yine dayanamam
Hani ben sensizliği hep benden bir parça diye üzerimde taşırdım ya artık taşımayacağım
Gülüşlerinde aradığım mutluluğu biliyorum hiç bir şeyde bulamayacağım ama yinede unutacağım
Ben bir sarraf oldum ve senin külçe ne göre değer biçtim hep bu zamana kadar
Fakat sen ne yaptın bugünlük,yarınlık,sevdalara ve yahutta bir haftalık sevdalara tırmandın
Oysa benim ömürlük sevdam yetmedi sana ve yalnızlık bile kendine hayran kaldı
Gece kararmak tan korkar oldu hayaller gerçeğe dönüşmeden yol alıp gitti
Ben hayatta sana karşı sansür ışığı olmadım daima yandı daima tutuştum
Birazda seni anlatayım istersin öyle bir saçların var ki tutupda yorgan yapasım gelir kendime
Ya o gözler o gözler şafağın ardından doğan güneş misaliydi
Ya ellerin tutupta eldiven diye geçiresim gelirdi parmaklarım
Birde gülüşün vardı zaten oda beni sana tutsak eden en büyük bir nedendi
Buraya kadarmış gözümün nuru gönlümün sururu
Elveda elveda şehrimin ışımayan ışığı elveda yolumun karanlık izi ELVEDA..... YAZAN: Hümam Karataş ...Meçhul Sevdalı...