Kendinde kaybolup gidiyorsun
Kim bilir nerelerdesin, şimdi
Hangi diyarlarda
Hangi rüzgârlarla koşudasın
Bir varsın ortalıkta bir yoksun
Yolcusun ufkun ötesine uzak diyarlara
İçinde kim var senin soluk alıpverişin kiminle?
Kiminle susuyorsun ey sevgili söyle
Kime bakışın hasretin kime
İçinde kim seni durdurmaz, tedirgin eden ne?
Kaybolup gidiyorsun gözlerinde
Herkes şarkı söyleyip yudumlarken içinde
Sen susup duruyorsun kendinle, ruhunla
Sana içindeki fısıltıların
Kalbindeki müziğin notaları olsun, desem
Seslensen kendine
İçindeki duysa seni, tüm kalbinle
Biliyorum çok duygusalsın
Hem de en derinlerde
Susmanı paylaşmamı ister misin?
Sükûtun güzelliğinde
Paylaşmak değil midir duyguların en güzeli
Yoksa pişmanlık gemisine demir mi attın?
Üzülme!
Hissetmek seni yıllar yılı kalbimle
Hissetmeden yaşanır mı duygular, kahrolur insan
Seni anlıyorum seninle
Ama sen takıldın galiba, yine kendinle
Yaşıyorsun duygularını “acaba” ve “ belkilerle”
İnsan sevebildikçe genç değil midir?
Beni bir yürek sevdi desem, ömrümde
Ve şimdi susmak yakışır mı hayallerde
İstersen al eline kocaman bir silgiyi
Gezdir üzerimde sil beni kendimden
Anlamsız diye
İnsan bir öğrendi mi sevgiyi
Katlanamaz ayrılığa küllenir özlem
Bir sıcak gülümseme tuzlu bir kahve
Bir bakış hissetme ah! Sıcak bir dokunuş
Akseder kalbe
Yüreği aydınlatır hemen, sevgiyle
Taze bir çiçek gülümser zevkinden
İçimizdeki ötekileri atmak gerek, ruh ve bedenden
Sıyrılmak gerek karanlık hislerden, güzelim.
İşte; Sen ve ben
Haydi sevgili
Öte diyarlara, uzak iklimlere var mısın?
Uçalım beyaz güvercinlerle
İçinde güzel kalan insanlara
Güzellikler olsun ebeden
Seni anlamak zor değil ki?
Sen gönül insanısın tüm kalbinle
Yaşıyorsun güzelliği hissederek ruh ve bedeninle
Ama ben hâlâ dünya şarkıları söylüyorum
Gayra bakan özümle
Kendimi aşıp kurtulsam ah! Bir kendimle
Ve huzura yürüsem birlikte, seninle…
Yusuf Erdoğan