Kaybettim...
Ondan terk ettim çevreni.
Bazıları anlamıyor ki!
İstemiyorlar sevmemi.
Çünkü biliyorlar,
sevgim için neler yapabileceğimi.

Ama olmuyor.
Sen olmadan gücüm yetmiyor.
Sensiz kaldım...
Sessiz ve savunmasız...
Kaybettim...
Ve yüreğim sızlıyor.

Ağlayıp sızlansam, sitem etsem, neye yarar?
Kimse dokunmasın yüreğime.
Sen gittin!
Dahası ne?
Gittin, daha benden ne alacaklar?
Kaybettim işte!
Neyi bekliyorlar?

– Hayır! Hayır, olmaz.
İstemiyorum kimseyi.
– Herkes "sen" değil ki!
– Orada da herkes "ben" değil, öyle değil mi?
"Hadi terk et o insanları, o şehri..."
Beraber kaybedelim.
Kaybedilen üzülsün bu sefer.
Kimsesiz olalım.
Ama sen hep bende ol...

Kaybettim...
Sözlere sığınıp,
yazılara dem vuruyorum.
Kendime ne söylesem boş,
kâğıtlara çığlık atsam neye yarar?
Yüreğim kan ağlasa,
gözlerimden düşen her damla senin için düşse,
neye yarar...

Kaybettim...
Ve bu kayıp, beni kendime getirdi.
Şimdi kayıplarıma üzülmüyorum,
Çünkü hiçbir kayıp,
Senin yerini tutmuyor.