Yalanlar , nereye kadar saklar gerçeği…
Sessizlik nereye kadar saklar , sunulan haksızlıkları…
Göz yaşı ne kadar akar acılara…
Ve içindeki karanlık ne kadar ışık tutar sana…
Nereye kadar kaçacaksın kalbinin sesinden
Nereye kadar susacaksın…
Yalnızlığın tutsaklığından ne zaman çıkacaksın…
Kurumaya yüz tutmuş göz pınarların…
Yetmedi mi döktüğün göz yaşları…
Ne kadar daha yaklaşacaksın keskin uçurumlara…
Elinden tutmayı bekleyeni ne zaman göreceksin…
Ve ne zaman kalbin yeniden atmaya başlayacak…
Belki hiçbir şeyi yok ama kalbini verecek sana…
Gözlerini verecek…
Çığlık atacak kalbine sessizce…
Göz yaşlarını dindirecek…
Belki de çokluğun anahtarını sunacak sana …
Ve yalnızlığı unutturacak…
Gerçeğin erişemeyeceği bir mutluluk tutacak ellerinden…
Çocukluğunu gün yüzüne çıkaracak…
Ve damarlarına karışıp , “seni” –biz- yapacak…
Belki de bu zamana kadar tatmadığın şarabı tadacaksın yudum yudum…
Ve her defasında hiç söyleyemediğin o iki sihirli sözü söyleyeceksin kalbine…
SENİ SEVİYORUM…
(m.âkif sessiz)