Şiirlerim hakkında olumlu eleştiriler aldığım kadar, olumsuz eleştiriler de almaktayım. Tüm eleştirilere saygılıyım. Ben de, bu eleştirileri dikkate alarak, bambaşka bir şiir yazdım. Yani, biraz kendimi zorladım diyebilirim. Eleştirilerin en başında, imgeleri yeterince kullanamadığım ve yazdığım şiirlerin şiirden öte, “şiirimsi” olduğu yönünde iddialar gelmekteydi. Saygı duyarım. Ben, şiirin duygudan yoksun olmaması gerektiğine inanıyorum. Duygular az olmalıymış. Bir “bilen”e danıştım. Öyle dedi. Hatta ’edip’ ler bilirmiş şiir yazmasını. Ediplerin şiirleri kesinlikle eleştirilemezmiş. Şunu peşinen söyleyeyim ki, şiir yazmak benim için bir hobidir. Ben, kesinlikle iddialı değilim. Burasını bir futbol katagorisine ayırırsak, amatör bir kümede mücadele ediyorum diyebilirim. Herkes aslında aynı sporu yapıyor, ancak kalite ve kategori farklıdır. Ben, şiirle amatörce uğraşıyorum sadece… Hiçbir iddiam da yoktur. Yalnız, itiraf etmeliyim ki, yazmış olduğum öykü/şiir tarzı eserlerimi artırıp, sosyal ve toplumsal yaralara parmak basmayı bir görev addediyorum. Bu şiirlerime örnek olarak “ Gül Kız, Üsküdar İskelesinde Mendil Satan Çocuk, Gurbet, Töre” şiirleri gösterilebilir. Herkesin bir yoğurt yeme şekli vardır ve herkese saygı duyulması gerekir. Herkes benden daha iyi yazıyor..Kabul ediyorum. Ben, bulunduğum yerden memnunum. Bundan böyle de yazmaya “ kendimi aşarak” devam edeceğim…Saygılarımla.