Aklıma bir muziplik geldi çocukken oynardık hani
yani şöyle söyliyeyim
birden ona kadar say
ve bir dilek tut
kendi kapının kilidini kırıp çıkabildiğinde
kurtulacaksın kendine köle olmaktan
eğer İstanbul’daysan uğrayıver Piyer Loti’ye
hiç olmadık bir yerde bulduğum bir fotoğrafın
öylesine sarstı ki beni
bu günümü ve akşamımı
bir veda gecesi olsun diyerek ayırdım sana
gümüş simli bir bindallı giyeceğim üzerime
ellerime mavi kına yakacağım
her şey şanına yakışır senin ağırlığınca olmalı
akşama kadar içimde patlayan bu kırk bir pare topla
nasıl başa çıkarım bilemiyorum
kesildi ya ayaklarım yerden
merhaba şeri diyesim geldi
dağıtıp gülücükler her gördüğüme
merhaba iyi günler dememek için
kanatırca ısırdım dudaklarımı
yapay bir mutluluk benimki anlık yani
geceyi bekliyorum her şey gölgeler içinde gizemli olmalı
ay eyvallahsız zati sen yokken
denize el işi dantel bir perde çekeceğim
nereden geliyorsa aklıma atlar ne kadar da ilgisiz
ama mutlaka bu bir çağrışım deniz dedim de deniz atları
ve yosun tutmuş yakamozların aladatıcı parıldayışında
anımsıyamadım neydi ne zamandı ne alaka şimdi atlar
bir masa donattım sana ait mektuplar fotoğraflar
bütün o objelerle bu gece yalnız seninle başbaşa
ilk akşamımız gibi son bi kez yalnız sen ol istiyorum
bundan böyle tüm anılarımda
yeri göğü sarsacak bir olay olmalı bu gecemiz
içimde patlayacak kırk bir pare topla
aydınlık cumhuriyetler kurulmalı

saydın mı ona kadar dilek tuttun mu bilmiyorum ama
İstanbul’daysan git Piyer Loti’ye
ikimiz için bir kahve içiver

yanında badem ezmesi o da benden olsun

Yüksel Nimet Apel

22/Ocak/2015/Perşembe/Ankara