artık biliyorum
zamanın med cezirlerini
esneyen kış günlerini
arıyorum kendimi boşluklarda
zeki bakışlı bir kuş gibi
ellerimi seviyor yalnızlığım
ağlayışlarımı tutuyor avuçların
zeytin gözlerin
eritirdi karları

duydum ,
o yağmur damlalarını
düş denizlerini
hüzünlü saatlerini öğrendim
yangınlar çıkartan sözlerini dinledim
ateşleri susturan gözlerini fark ettim
kaç parça olurdu güneş
gülümsediğinde
hangi deniz istemez ki
saçlarını ıslatmayı
hangi ağaç gölgesi sevinmez ki
baş ağrını dindirmeyi

artık yağmayacak kar
zayıf bedenli güzel
el sallıyor sana hayat

anlatışların kış soğuklarını ısıttı
zannetme ki ölmek yakışırdı sana
elbiseler dikilecek kaç mevsim daha

alacakaranlık kuşağında duyguların dolaşsa da
ziyaret günü gibi mutluluklar dolu yüzün
en güzeli , kimse bilmeyecek kar tanesi sesini

adın aze
zamanlar gezinir düşlerinde
elbet ceylanlarla yaşayacak hikayen dillerde …

Mustafa kaya
08.03.2013/beylerbeyi