Çocuktum..
Evini yanlışlıkla yakan bir çocuktum..
Gözyaşlarıyla söndürmeye çalışan bir çocuk ..

Sonra, suyla sönmeyen yangınların üstüne ,
Toprak atıldığını, tecrübe ettim..
Ağlayarak dindiremediklerimizi
Bundan gömüyormuşuz derinlere,
Elbet, bunu da öğrenecektim....
Bu imtihan zor bir imtihandı,
baştan kaybettim..

Önümüzde sallanır dururdu,
Dar ağacından yontulmuş, dar bir kapı.
Yine de kimse geçmese bu kapıdan diyorum,
Tek kalsam razıyım.
Karanlıklar üstüme gelse,
Zehirli yosunları sadece ben solusam,
Öyle solusam ki, yosunların zehri tükense..

Küçük kızlar ağlamasa artık,
dar kapıların açıldığı dar odalarda!
Ben o kızları da kaybetmesem?
o kızlar yaşayan babalarını kaybetmese?
Analar ağlamasa çaresizlikle?
Şarkı tam orada bestelenirdi…
“Bütün dünya buna inansa, bir inansa..
Hayat bayram olsa..
İnsanlar elele tutuşsa, birlik olsa uzansak sonsuza… “
..
Kaybediyorum, Tecrübe kazandın diyorlar
Ben tecrübe istemiyorum..
16 yaşımı istiyorum..
Dünyanın bütün pisliğine cahil kalmayı istiyorum..
Kirletilmemiş yaşımı ve yaşamımı istiyorum.

Elimde olanlar dursaydı bana yeterdi..
Eksik akraba, eksik aile bağı lazım değil,
Güvensizlik lazım değil,
Tecrübe LAZIM DEĞİLDİ !!
Baba lazımdı, bu hayatta dimdik durabilmek için!

Bir tek dayanak, hiç olmazsa?
Aklı başka yerlere kayan adamlar değil,
Göğsünde yürek taşıyanlar lazımdı..

Beni ilk yağmur terketti..
Sonra, herkes yağmurlara özendi...