İlk okul sıralarında başladı benim kağıt ve kalemle tanışmam
O zamandan belliydi aslında benim seni bir roman gibi anlatacağım
Bazen ben kağıttım sen kalem
Yazıp çizer karalardın yüreğimi
Kimi zaman buruşturup buruşturp bir kenara atardın beni
Bazen rüzgara savururdun
Dolanır dururdum kayıp bir düş gibi
Anlatamazdım kimseye seni
Bazende ben olurdum kalem seni yazardım
Seni anlatırdım sadece kendime
Seni okurdum sana ağlardım geceler boyunca
Ve zifrime düşerdi gözlerinin buğusu
Yüreğimi perdesini aralardım silüetin düşsün diye

İlk okul sıralarında başladı benim kağıt ve kalemle tanışmam
Ben seni yazdıkça dizeler çıktı ortaya
Sonra şiirlerim dile geldi ardından
Oysa ben seni sadece kendime saklamıştım
Bir hüzün gibi dağlasanda yüreğimi
Ben sadece seni sevmiştim seni bilmiştim
Büyüdüğümde ellerini tutacaktım o masum gülüşünle
Sonra yüreğine dokunacaktım yüreğimle
Saçlarından bir tutam alıp yastığımın altına koyacaktım sensiz kaldığım gecelerde
Kokun nefesim olacaktı soluduğum sen olacaktın hep
Şimdi nefessizim boğuluyorum her gece
Zindan karası sabahlara uyanıyorum

Kağıt ve kalemin aşkı gibiydi bizim sevdamız
Bir barışık bir küstük seninle
Ben seni düşlerdim yalnızlığımda
Sense yokluğumun ayazında başka tenlere düşerdin
Ben şehir kalabalığının çığlığı gibi haykırıdım oysa
Kimse duymazdı sensizliğimi
Loş ışıklar altında sabahlardım ayyaş sanırlardı beni
Oysa bilmezlerdi anason gibiydi gözlerin
Ben gözlerine baktıkça sarhoştum aslında

İlk okul sıralarında başladı benim kağıt ve kalemle tanışmam
Aslında hem kağıttım ben hemde kalem
Bazen koparıp koparıp atıyordum kendimi boşluğa
Bazende karalayıp karalayıp siliyordum seni bağrımda
Aslında ben sendim sense hiç kimse
Ve biliyorum artık ben seni yazdıkça varsın
Seni çizdikçe var olacaksın
Şimdi kokulu silgimle seni analatan her şeyi siliyorum
Bir daha çizmemek üzere
Ölüm gibi örtüyorum her şeyi hiç yaşanmamış var olmamış gibi
Gömüyorum seni tozlu satırlarımın arasına