kaybettim kendimi
ay süzülürken ufukta,
bulutları yırtarcasına salıyor rengini
kızılın tonları aydınlatıyor,bir melek edasıyla,evreni
bir maral kıvraklığında sanki,
göz mesafesinde kaybettiriyor kendini,
bir bulut kümesi daha gelip kapamasa bari
gökyüzünün silüeti suya düşmüş bu akşam farklı
ressamın tuvalindeki renk cümbüşüdür,suyun ahvali mecali
sanki,son bir fırçayı bekler, sarayların müdavimi
müzayede’de “sattım”anonsu, ile belirlenir onun kaderi
İşte böyle bir ahvalde, hapsolmuyor hayaller,
Döküldü yine o muhteşem tuvaldeki tüm renkler
Bir bankta oturmuş seyrederken, o suya vuran resmimmi
Bilmem hangi galeksiden geldi, inmi cinmi karşımdaki
kesif bir korku uyandırdı bu düşüncelerden sanki mahşer yeri
şehrin titrek ve fersiz ışıkları,söndü sönecek,
gece uçuşan her ne varsa
adeta insanoğluna ayak uydurmakta raks’ta,
renkli ışık cübüşü ortalık,
insanlar hedefsiz, gayesiz bi haber,
sanki tüm insanlar böyleymiş gibi
Arıyorum, dingin sahillerde, "suya vuran "aksimi yine
Kaybettim kendimi
Gördünmü beni diye
Mustafa YILMAZ (sertesenyel)
14.01.2015 / İstanbul