Gittin…
Nehir ağızlarında kirli bir yosun
Barut dağında küheylan duruşu
Ayrılıklarda korkunç bir mesafe
Aşk romanlarında ilk ve son imgeyim
Beterim ben,
Şairlerin ayak uçlarında gezerim
Tanrı gölgesinde kadın gülüşüyüm
Sırtımda bir intihar habercisi
Köy yamaçlarında yel değirmeni
Karanlık sokaklarda en izbe köşe
Beterim ben,
Köprü diplerinde orta çağ yontusu
Havrada duvarında kabulsüz bir ibadet
Kubbelerde abdestsiz bir mekruh
Beterim ben
Dilek ağaçlarından çaput
Bende hezeyan
Her sabah umut doğurur kimliğim
Sedef mısralarda aşk marazıyım
Nemrut’ta düş yoksulu bir kral
Yol güzellerinde aciz bir zavallı
Ve keklik hattında yalaz bir avuntu.
Beterim ben,
Rögar kapaklarına ilk yağmur damlası
Ve şizofren satırlarda dilsiz bir gevezeyim
Beterim ben,
Ayı ışığı
Yıldız
Gül
Kum ve kil
Çizerim tuvallerime
Beterim ben
Sen gitsen de
Kendi kendime yeterim ben.
Kapasam gözlerimi
Ellerinin değdiği yerde biterim…

Haydar ŞAHİNBAY