Kızıl ufukların son kertesine yol alırken çatanalar,
Koyu lacivert göğün vadilerini kanatıyor yaldızlı parıltılar
Pencerelerden bakıyoruz
Kristal bir meteor, sokak lambalarına inat harlıyor evrenin ateşini
Kül ile toz, gül ve yaprak
Karayla beyaz, un ve kömür gibi bize uzak
Gözlerimizin akı karası sanki ufuktaki sarı sıcak hayat
Sonsuzluğun ulaklarında bir yığın sağır yılkı ırmaklar
Ülkeden ülkeye uzanan berrak
Haşin ve kıvrılarak okşayışıyla toprağı
Her gün yeni bir evren yaratan ırmaklar akıyor yaklaşmak için uzağa
Onlar ki, boya kalemleri süslü balkonları dağların
Küheylan atların ensesinde fırtına çığlığı
Rüzgarın içini dökerek bir kentten başka ülkelere göçen koku,
Göçün kokusu ırmak
Rüzgarın suyla semasında hasmına cerihasını ifşa eden sevgilinin
Biz, hepimiz, her şey aslında
Ve pekala bir beyazın siyaha hibesiydi son durakta ölüm
Şimdi tortusu kaldı ırmağın bitişinde birçok şeyin
Oysa rötarlı bir yaşamın hüzünlü pişmanlığı olmamalı mazide hiçbir söylence
Ve yürüyoruz, gittikçe hızlanarak
Bir müddet sonra mülga avlulardan geçiyoruz
Zihnimize çarpa çarpa sıvanıyor her tanınmışlık duvarlara
Nereye gidiyoruz nereye gittiğimizi bilmeden
Gümüş ibrikçileri es geçerek yaklaşıyoruz bitişe, sana ve sona
Gölgelerin oyununda kanat kıpırtıları örerken bu ürpertili sessizliği
Karanlığı şerha şerha yaran ışığı ovuyoruz avuçlarımızda
İki sokak sonrası dönen lakırdılar çınlıyor kulaklarımızda
Ve usulca güvertelere konuyor gece kuşları
Tüylerini üfleyerek nedensiz soluksuz ölüşünde muğlak kuşların
Limanlara kavuşma telaşında ıslanıyor şaykalar
Geçmişini al acele silerek mor ufuklardan ayrılıyor bulutlar
Bir tarihten ayrılırken diğerine koşuyor seneler
Künyeleri suya dalıp dalıp çıkıyor balıkların
Suyu yağmalıyor belki büyükleri
Sevdiğinin gözlerini yağmalıyor belki ötekileri
Modası geçmiş şarkılar gibi hoş geliyor kulaklarımıza suda çırpınışları
Yaşamak gibi anlamlı belki,
Belki gülümseyen bir yaklaşım ölüme
Hep gidiyoruz bir yerlere
Ama fiziksel ama zihinsel
Nereye gittiğimizi bilmeden..