Ey kabuğuna çekilmiş yara !
ben günahımı çektim, artık acıtma...
acizdim, gözlerim görmek için değil bakmak içindi
hadsizdim, ayaklarım aklıma uymadı hiç.
hele bir de yüreğimin her kışa bahar havası katan,
pamuk şekeri görünümlü katranları...
Dedim ya,
dur acıtma...
Ey kabuğuna zor sığdırdığım yara.
Ben son külümü dahi yaktım
ne olur ne olur artık acıtma.
acıtmaki,
tenhasında boğulmasın benliğimin;
telaffuz edemediğim,
fakat tenefüs etmekten kendimi alıkoyamadıklarım
büyüdüm ama üşüdü yine ellerim, yine kanadı dizim
oysa hiçde alışık değildir hıçkırıklara,
çocukluğumun tek bir esamesi bile kalmayan gözüm.
ne kirpiklerimden fayda var ne göz kapaklarımdan
sade bir çözülmeyen dizim var ayakta tutan
oda bir bakış kadar dayanır ancak bu acıya.
titrek, ürkek...
her kapatışımda gözlerimi
ha düştü ha düşecek...
Ey kanatmaktan bıkmadığım yara
ben son kanımı da döktüm
ne olur artık acıtma...