Anlayamadım
matemini günün
hercailer
gözyaşını dökerken vakte
hiç bilemedim
renklerinin solacağını gökkuşağının
ellerim dokunurken göğsüme
bilemedim
yaşadığım sessiz gecelerin
zehir olup yüreğime çörekleneceğini
bilemedim
sevgili
üzerime yağan karların
ateş olup bedenimi alev alev yakacağını

kan damlatıyormuş gülüşlerim
bakarken uzaklara
ebabil dudaklarım sızıdan yarılıyormuş
bilemedim
ihanetin halkası geçerken boynuma

ben
belki de hiç anlayamadım güllerin neden açtığını
serçelerin gözyaşını dökerken
kelebekler gibi öldüğünü
ne kadar narinmiş gelincik çiçekleri
süslerken kıraç tarlaları
bir
oğlak kırımıymış bahar
anlamsızca yorarken ayaklarım kaldırımları

saçlarım ağarırken
garip bir hülyasıymış hayatın
benliğimi
kelepçelerken günah tohumlarına
her gün ölüp
kefen giyerken karanlığın soysuzluğuna

ey sessizliğine örtünen makber
ey dirilen berzah âleminin ruhları
hiç
sormadım kendime
kaç kez alnımı koydum secdeye
öksüz ağaca bağladım kendimi
kururken yaprakları solarken çiçekleri
ve ben
ne anlayabildim yaşadığım bu hayatı
ne
çözebildim
gözyaşlarının niçin tuzlu aktığını