Ben her an gider dururum, bakarım ayni yerdeğim,
Bir türlü başaramıyorum gitmeyide kalmayıda ayni.
Sürekli uzaklardayım,bakarım yine yanımda ben var,
Hep ben var,digerleri hayaller ve arzularda kalanlar.

Herdem böyle kanarak , bir akşam oluyor,bir sabah,
Her anın dakikasında sürekli, seyahatler hesaplayarak.
Nerede yaşıyorum, nerede yaşayacagım bir karambol,
Ya olmayan sendeyım arasıra,ya herdem bende kalan.

Bekleyen var bende kalan,bazende seninle kavuşmayan,
Ya sen bana uzaktasın,bazen ben sana uzakta,çok uzakta.
Bir türlü kavuşmuyor o yol,kavşak noktasında sorun var,
Birbirine çıkmayan çıkmaz sokaklar olan, yol ayrımlarında.

Dargında degiliz belli ki ,ama sorun hep o yanlış sokaklarda.
Artık kalem tükenmiş, yazdıkca okunmayan sessiz harflerle,
Sana geç geliyor özlemlerim ,yada onlarda kararsızlar öylece.
Mevsimsiz açan çiçekler gibiyiz, ya sen ,yada ben açamayan,

Senin mevsiminde sonbahar varken, ben ilkbaharlarda kalan.
Benim açan çiçeklerimde rayiha,senin güllerinde hüzün saklı,
Muzip mevsimlere döndük,her renkte olan ebruli kar cicekleri.
Mevsimler dahi karıştı sanki bize bakarken,ben karanfil açarken,

Sen ise,hep karda açarım diyen ,oyun bozan halinle kış bekleyen.
Sen,serin ve soguk mevsimken,ben ilkbahar meltemleri gibi ılıman,
Rüzgarlara kapıldım,rekler karıştı ,hangi renkte kalayım bilemem.
Derken,ebruliye dönmüş açmayı bekleyen karanfiller ,bize bakarken..

Meral tice