0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1933
Okunma
Ey Yâr,
Rabbim’den armağansın,
Kalbimin en ücra köşesinde
Kimseye söyleyemediğim yaramsın.
Sürekli kanar durur,beni yakarsın.
Ve ben yandıkça eriyorum bir mum misali;
Eridikçe daha çok sarılıyorum sevdama,
Kol kanat geriyorum yaralarıma,
Ki bu acılar teselli oluyor bana.
Gözyaşlarımla birleşip usulca damlıyor yarama.
Evet zor,çok zor hem de...
Gözyaşlarımı dışa değil de içe akıtmak,
Gün geçtikçe hasretinle yanmak...
Bilmiyorum,bilemiyorum ki sonunda kavuşur muyum sana?
Yılların biriktirdiği o acı hasretle sarılır mıyım kollarına?
Artık kalemim bile durdu,bak yazamıyorum,
Gözyaşlarım sardı yüzümü,yanıyorum
Benim acım kelimelere sığmıyor be sevgili
Ve ben...ben artık susuyorum...
