insan insanın suyudur, ateşidir
elinin uzandığı yerdir
su kaynağı
patlamaya hazırken volkan


şu donduran günlerde
kaç adım gerek
içimizdeki güneşe varmak için
zor olsa da
kalbimizdeki tarihi silmek
kırık dökük harflerle yazılmış
emrimize amade döküman

kaç ayrı rengin birleşimidir
üstümüze giydiğimiz hırka
çürük mavi bir sandalye oysa
seyirlik oyundaki yerimiz
iki günlük dünyaya armağan
seyircileriz

dışına çıkmak isteriz
yaşadığımız bahçenin
duamız dışarda
kendi göbeğini kesemeyenlere
ve masum hayvan
yer kendi etini

mürekkebi akar gözyaşlarımın
yıllar önce yazılmış sayfalara
böyle olmamalı derim
insan derisini kendi boyamadı
sırtındaki kürk
değil ki el emeği
karanlığa terk emek
bir kedi değin tırmalayamaz
aç gözlüleri

içimizdeki güneşin
taşla, duvarla
içi boşaltılmış insanla
gerilmiş önü
insan arayıp bulsa insanı
baksa
yerinde midir?






07. 01. 2015 / Nazik Gülünay