Yoktu o zamanlar baş ağrım,mide spazmım
Gece yarısı efkarım
Yasak aşkım
İç sızım,
Arsızlığım...
Yoktu.

Parazit çalan radyom
Duman makinası sobam
Dökük duvar, duvarda nem
Azıcık bile tasam yoktu

Mesela hiçbir çocuğu ölürken görmedim bir kurşunla
Savaş yoktu
Anne çaresizliği
Anason kokan baba nefesi yoktu
Vatanda vatansızlık yoktu
Sarayda soytarı, ipte cambaz yoktu
Ne kul ne yetim hakkı,
Ne de göz...
Yoktu
Gönül hakkı?
O da yoktu

Keşke hep zigot kalsaydım
Karanlıkların hüznünde değil,
Annemde saklansaydım.

Ali Güçtaş - İstanbul, 2009

Zigot (2)

Şimdi istiyorum ki, bütün çiçekler solsun
Renkler de...
Bir dünya savaşı daha görsün dünya
Kırılsın çocukların tüm oyuncakları
Kırılsın, teselli etmeyin bacaksızları

İstiyorum ki, Leyla Kerem ile basılsın
Silinsin tüm aşk meşk masalları
’Fuzuli’ işgal
Silinsin, edebiyata deli çıkarmaları

İstiyorum ki, Cibril makamsızca üfürsün
Yer homurdansın,dağlar yürüsün
’Ne oluyor lan’ diye koşuşsun insanlar:
Zilzal!

Ve istiyorum ki,
Ya zigot olarak kalsın
Ya da ot olarak doğsun ruhu aklını bastıranlar!
Ali Güçtaş - Giresun,2014