Bir kısım insanlar vardır ki
Boynu ipte asılıyken
Çeksen de sehpasını
Elleri sevdiği o ellerden ayrıyken
Gözleri sonsuzluk için bağlıyken
Vermez duygularından bir taviz.
Bulamazsın onda ne bir leke, ne bir iz.
Çünkü onun hikâyesi tertemiz.
İşte sevdanın özü böyle bembeyaz
Acısını içinde saklar, asla duyurmaz.


Sanırsın ki her aşk böyledir.
Sanırsın da yanılırsın.
Yanılgılarında acıtılırsın.
Sonra o izbe aşklardan uzaklaşır,
Kendince arınırsın.

Zor ki öyle zor, taştan bir kalbe umut ekmek,
Ekipte biçeceğini umup, ömrünce beklemek.

Bir kısım insanlar vardır ki
Dönüşü olmayanı beklerken
Bedelini böylesine ağır öderken
Sus pus olmuş kederini içine gömmüşken
Gözleri bir daha asla
Sevdiği o gözleri göremeyecekken,
Bırakır okyanuslara umutlarını,
Azat eder hayallerini.

Bir kısım aşklar ve insanlar vardır ki,
Bulamazsın içinde bir leke, ne de bir iz.
Çünkü onların hayalleri, düşleri tertemiz.

Reyhan Yonat