5
Yorum
24
Beğeni
5,0
Puan
2645
Okunma
’saçlarına kar yağmış bir şiir geçti sokağımdan
ertelenmiş bir zamanın
aralık ayazında’
eli yüzü sana benzeyen vedalar doğuruyorum yine
imlasız
anlamsız
sessiz sözsüz birazda
kılı kırk yarıyor içime yapışan sensizlik
bakma!
kayıp iklimlerin saçlarına asıyorum baharları
güneşi yersiz yurtsuz bırakıyorum
annemin eteğinden söküp alıyorum
çocukluğumun ellerini
kayboluyorum!
göğsüme sakladığım kırlangıçları
susuz bırakıyorum sonra
sonra
kendime kızıyor
sana küsüyorum
...
şehre musallat olan her bulutu
ruhuma yamalıyorum ben
ağır adımlarla düşüyor sonra yağmur
ellerim üşüyor en çok
bir de
seni sevmelerim
yaralar geçmiş gibi yapıyor
gökyüzü vazgeçmiş gibi
ve mevsim
yaz’mış gibi
5.0
100% (19)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz