Gözlerimden düşen bin parça,
Kaç deniz doldurur bilmem.
Gözyaşlarıma ’durma’ diye seslenen,
Onları çağıran biri var orada,
Onları bu halde gizleyen kasvetli odada,
Adını sayıklatan senin sesin ve çığlıklarımla ben varız.
Yalnız ve yine yalnızım.

Dağlar duman olmuş bana ne,
Bende duman olmuşum.
Seni sayıklıyor bir çaresiz sana ne,
Sana ne sayıklıyorsa sayıklasın.
Yorulmuş kalbim duygularla,
Sana ne, bırak onları o ayıklasın.

İzler var yollarda, izler var dağlarda, izler var her yerde.
Ve yine izler var gönlümde, bir aşk izi,
Kuruyor gönlümün duygu denizi.
Batan güneş üstüme çekiyor bir çizgi,
Anlamadım bu nasıl oldu,
Nereden geldi.
Çözemiyorum ama cevabı zaten bende,
Öylesine sade ve öylesine derinde.
Çözemiyorum bunu,
Mahvolan sözlerde değil, kalbimde.

Yalnızca sevmek.
Hem yalnızca hem yalınca.
Fışkırıyor sana doğru sevmek,
Fışkırıyor damarlarımdan.
Hissediyorsun ama yalanlıyorsun,
Fışkırıyor, istemeden demir attığın bu limandan.

Ve gölgeler birikiyor,
Ağaca, toprağa, taşa değil üzerime düşüyor.
Yüzünü hatırladıkça, bana söylediğin ’hayır’ı hatırladıkça,
Elimde değil, elimde değil inan kalbim üşüyor.
Elimde değil kalbim hala seviyor.
Seni düşünürken nasıl elimde olur ki,
Çaresizlikten başka ne olabilir kalbimdeki.
Şimdi düşünüyorum bu satırlar niye,
Ne anlamı vardı ki?

Anladım!
Hala seviyorsun onu.
Yine duramadın değil mi!?
Sözler dolambaç hepsi bahane!
Ama o bu kısa satırlara upuzun cevap veriyor yine,
Her şiirde olduğu gibi ’bana ne!’

SCKaradeniz [Mr. Lonely]