Bazen çekip gitmek gerek
Hiç kimsenin seni bulamayacağı bir yerlere
Öylesine küsmüş sündür ki hayata
Hiç kimseyi görmez gözlerin artık.

Giderken kapıyı öyle bir çarparsın ki
Rüzgarı alır götürür seni ıssız kaldırımlara
Geceler boyu dolaşırsın sokakları
Dikilir kalır gözlerin bir türlü sabah olmaz .

Gidişinin ardından yıllar gelip geçse de
İçinde ki öfken ömür boyu dinmez
Kaçtıkça kaçarsın yaşadığın her şeyden
Aldığın nefes bile ağır gelir zamanla.

Bir kıyıya oturup hayatı seyredersin
Öylesine küskün gözlerle bakarsın ki hayata
Hayatın tüm güzelliklerini göremezsin
Bir kere kırılmıştır kalbin artık.

Öyle büyük patlamalar yaşarsın ki
İçin içine sığmaz dolup taşarsın adeta
Bir zaman sonra bedenin ruhuna
Sen ise kendine ağır gelmeye başlarsın.

Sığdıramazsın kendini hiç bir yere
San ki bir sığınmacı gibi boynu bükük kalırsın
Öylesine yaralanmışsın dır ki
Hiç bir ilaç derman olmaz içinde ki yarana.

Ne can kalır nede canan kalır
Her biri teker teker sırtından vurmadan
Gittiğine pişman olmazsın zamanla
Ve gitmenin ne kadar doğru olduğunu anlarsın.

Bazen gitmek gerek delice sevsek bilene
Sevdiklerimizin uğruna ölsek bilene gitmek gerek
Kimine göre bir kaçış gibi görünse de gitmek
Aslında bazen gitmek sevdiklerimizin mutluluğu içindir.

Ufuk GÜNEY