bozkırda açan ,
çiçekler gibiyim
seni gördüm düşümde
aşkından divaneyim
sallanıyorum leylinde ayın yıldızın
yıldızlar gece ve ben
bu gecem de zifiri karanlık
çam
ağaçlarının
parıldayan iğneleri batıyor döşüme
oysa doğduğumda beyaz kanatlarım vardı
kabuslar alkarısı koynumda diken şimdi
çayırların buğusu efkarımı kederimi örtmüyor
simyacılar çare üretmiyor yalnızlığıma
perdenin
arkasındaki yıldızlar bağrıma hüzün beliyor
gecenin koynunda bir revân ben
üşüyorum çayırların buğusunda
şubat ayazı tenim çiğ tutmuş elim yüzüm

solumda idamlık sehpam

giotine verilmiş kipriklerim
dökülüyor kıvılcımlar avuç ayalarıma
nar taneleri oluyor dudaklarıma
atılacak son tekmeyi hayın geceden beklerim .
ölüm nedir ki ?
ha bu gün ha sonra sonrası
son dileğim eline el kokusu değmesin

cam kırıkları üzerinde yürürüm can kırığı düşsede firak/ıma razıyım
bozkırda açan çiçekler gibiyim ,
gecenin koynunda hep bir hiçim......./