“Küçükken elimden oyuncağım alındığında da
Böyleydim ben ..
Üzülürdüm ama ses etmezdim..
Kırılmasın karşımdaki ,
Üzülmesin diye …”

Oysa ki ne kadar yanlış yapıyormuşsun
Çocuk olduğun için vahametini bilmiyormuşsun
Kendi kendini yaralamak açısından ?
İleri yaşlarda psikolojini girdaplara kaptırıyormuşsun
Bilmeden kendine mahrumiyet kazanımlarıı hazırlıyormuşsun
Temiz kalpliliğin sonun da hayatın tuzağına kapılabiliyorsun
Lakin karşında ki buna layık olmayınca sen sonra yıkılmış oluyorsun
Neyse geçmiş olsun ?!....


“Mahalledeki kız çocuklarının
Ayağındaki taşlı , tokalı ayakkabılar değilde ..
Bir elinden annesinin
Diğer elinden babasının tutması
İmrendirirdi beni…”

Sen beni ağlatmaya yemin ettin galiba ?
Geçen de manevi annene yazdığın şiirdeki gibi

“Yıllar geçti..
Büyüdüm..
Değişmeyen tek şey ;
Hayallerimdi .
Artık kumdan kalelerimde avunacağım..
Ve oyuncak bebeğimde yoktu
Sarılıp uyuyacağım..
Bana kalan sadece ;
Sırılsıklam yastıklar oldu ..”

İyi biliyorum o sırılsıklam yastıklara,
Sıvı hali bulaşmıştır sen de ki ruhun !...
Neyse ki şimdi büyüyüp daha gerçekçi oldun
Artık oyuncak bebeklerine
Sarılıp uyuyacaktır senin düşlerin ?!...
Ve inşallah olmayacaktır bir daha
“Sırılsıklam yastıkların !…”


KUTLARIM !!!.....