Ne huzun vardi o gun,ne de mutluluk
Ne sevgi kalmisti yureklerde ne de kirginlik
Ne olumler anlamliydi ne de yasanmislik
Bir bosluk kalmisti arkasindan bir ciglik

Sessizlik ciglik ve kalabalik
Bir tekne bir gemi ve bir kayik
Su yok gunes yok her yer karanlik
Karanlikta kaybolmus yuzler mutsuz ve soguk

Herkes heryerde sanki her yer karisik
Neden o cocuklar yerde cesetler yanik yanik
Gozlerde aci yaslar dudaklarda suskunluk
Kimse kipirdamiyor birlik olmus korku ve kalabalik

Oysa dün ofke ve kan yoktu bu sokaklarda
Cocuklar yerlerde degillerdi sallaniyorlardi salincaklarda
Ne oldu burda nasil geldi buraya bu bomba
Kim yapti diye sormadan herkes kacti gomulduler magaralarina

Meger korku sarmis coktan yurekleri
Cesarrt kaybolmus sanki konusmuyor kimse gercekleri
Suskunluk kaplamis masum yurekleri
Kimse konusmuyor konusmayi unutmus birileri

Yasam yok olum yok korku var gecede
Gunes saklanmis sanki kara bulutlarin golgesine
Aksam izin vermiyor sabahin gecisine
Her yerde caresizlik dans ediyor gizlice

Derken bir cocuk agliyor sariliyor annesine
Anne arkadasim oldu lutfen yardim etsene
Annesi sanki donmus konusamiyor kimseyle
Cocuk sariliyor aglayarak arkadasinin cesedine

Annesi kendine geliyor yardim edin diye bagiriyor
Bunu goren karanlik aydinliga kapiliyor
Huzun ve korku caresizlikle kacisiyor
Iste boylece mutluluk yureklere geri donuyor

Evet ufacik bir cocuktu belki annesinin gozunde
Oysa dunyayi kurtarmisti kendinden buyuk cesaretiyle
Ufacik bir umut dedi gulerek annesinin yuzune
Iste bazen kucukler ders verir biz buyuklere