Ünlem işareti (!) gibi başlamıştı aşkımız
Heyecan ve korku içerisinde
Usul usul yapacakken herşeyi
Heyecanımıza yenik düşüp
Hızlandırıp karıştırmıştık yaşadıklarımızı

Soru işaretleri (?) mevcuttu akıllarımızda
Birbirimizi tanımak, anlamak adına
Yüreğimizdeki bilinmeyen denklemleri
Çözmeye uğraşırken
Her soru işaretinin altına noktalar koyuyorduk

Noktalı virgül (;) koymuştuk fırtınalar koparan yüreklerimize
Engellere takılmıştık
Mecburiyetlerimizi yaşamak zorunda kalmıştık
Sevmeye hakkımızın olmadığını anlayıp
Duygularımızın üzerine iki kürek toprak atmıştık

Den denler (") gibi tekrarı olmayacaktı
Yaşadığımız güzel günlerin
Bir daha olmayacağını bilerek
Kalbimizin en derin yerine
Kazımıştık o güzel hatıraları

Parantezler ( ) içinde yaşıyorduk herşeyi
Kimseye sezdirmeden
Yüreklerimizdeki kelimeleri dilimizden dökemeden
Parmaklıklar ardında prangalar vurmuştuk düşlerimize
Parantez niteliğinde açıp kapatmıştık kalplerimizi

Nokta (.) koymuştuk bu büyük sevdaya
Belki de istemeye istemeye
Yaşamak zorunda olduklarımızı yaşamalıydık
Hayatın bize getirdiklerine yenik düşüp
İçimizdeki sevdaya kocaman bir nokta koymuştuk

Şimdi ben hiçbir imla kuralına aldırmadan
İmlasız seviyorum seni ..





ARDA’CA