saçlarına aklar düşer
rüzgar titretir sineni,okşar belki
ıslık çalar ak düşmüş saçlarında,üşürsün
üşütür
belki başkalaşır nefesin
düşersin işte o zaman
dinlerken kalbiyin sesin
düşersin
nağmeler titretirken gönlünü
terennüm ederken damlalar
badı saba eser yüreğinden
çöl gönlünü ferahlatır, yağarsın
gönlüm delice sana giriftar
hiç çıkmazsın aklımdan
üzerlik otu tedavi eder mi acı gönlümü?
zincire vurulmuş kalbimden kaçışır mı mısralar?
çığlık atsam iç dünyamdam duyulmaz kendime sesim
rüzgar gibi uçar gider ömrüm,nefesim
dalgalar kıyıyı dövüyor bugün bambaşka
düşersin bak!
bağlanırsan umutsuz aşka
üzülme sevgili
düşersin bir gün sevdiğinin gönlüne
ah!çekersin belki yalnız geçen ömrüne
sen yine de çok bağlanma fani olana
her dem her vakit değerlidir inanana
umut sığındığım kaledir gönlümde
düşüncem liman
düşersin gönül sitem etme!
gül pembe yanağından gider pembeler
sararan güneşe döner kaybolur güzellikler
en muhkem kale gönlümüz değilmiydi?
dayanır mı bu acıya
şimdi hissedilen keder
ya ağlatan mısralara ne demeli?
düşersin belki işte;kaybetme umudunu
düşersin,
bir kelebeğin ardına
sevdalanmış bir geceye
doludizgin mısralara,gam ve kederlere
ya da düşersin gönül,inleyen bir heceye
kimbilir bulut olur damla damla düşersin gönlüme
gökteki yıldızlazla kucaklaşır
selamlaşırsın ay ile
düşersin
yüreğimdeki sessiz çığlıklara
gizli yarama düşersin
rüzgarların diline
acısı kalmış ömrüme
sessiz,sensiz geçen şarkılara
düşersin sabahlara
sökmeyen şafaklara
belki bir örümcek ağına
inleyen nağmelere,
düşer,sevdalanırsın gönül.
tutunursun, kalbimin kanadına
bitmeyen ahlara düşersin
düşersin bahar gülüşlüm
çiçeklerin kokusuna
ay ışığına
belki; yusuf’un visal kuyusuna
RABBİM
Düşüncenin ikliminde sana açılır avuçlarım
Bir karıncanın dilinde sana yalvarır bakışlarım
düşersin
her gün bir yaprak düşer sayılı nefesinden
mahzun bir gönlü ihya et kurtul kendi nefsinden
düşersin……….
yusuf erdoğan