‘Diğerlerine benzeyen bir masalım yok.
Göğsüm daralıyor, yüreğim kanıyor;
Neden baştan beri sonum böyle?
Her vakit Mona Lisa’yı yeniden çizebilirim.
Bir den bire Atatürk heykelinin karşısına çıkar,
Bağıra bağıra susabilirim bu ülkenin halini.
Acıklı bir şarkı dinler, yağmur olur ıslatırım şehrimin toprağını.
Arınıp gitmeyecek hiç bir şey, bilirim çok iyi bilirim!

Beni bir gün Muhsin Yazıcıoğlu gibi öldürüp,
Sonra Uğur Mumcu’nun manşetlerinde bildireceklerdi.
Uzun hikâyelerim olmayacaktı.
Gözlerin gözlerime bile değmeyecekti!
Hiroşima da bir adamdım epeydir.
Renkleri bile farklı hep.

Herkes evlilik hikâyesini anlatacaktı ya da hayalini.
Savaşların ortasında seviştiği birinin, göğüs kafesini...
Oysa benim kimseye anlatacak bir sen’im yoktu.
Okuduğum kitaplar, yazdıklarım, duvardaki resimler, kalbimde çiziklerden ötesi yoktu.

Her şey suçtu!
Alıp gittiler, ne var ne yoksa.
Şimdi Ahmet Kaya’sın sen deseler
Veyahut yol ol deseler Nazım’ın sürgününe; ne fayda?
Çoktan öldü Deniz Gezme’miş Berkin’inler.
İlerde doğma ihtimali olan çocuklarını bile göremediler.
Suizan eylendi manşetler.
Sağ dediler
Sol dediler.
Kimdiler.
Kimdiler?