Bir kadın ve bir adam..
Bir şehirde buluşmuşlar.
Keza ;
İkisi de daha önce
Birer yıkım yaşamışlar.
Tanışmışlar , anlaşmışlar..
Evlenmek için karar almışlar.
Kadın mutlu ,
"Yuva kuracağım " diye sevinmiş.
Adam
" Karım çalışır , ben çalışırım. Geçinip gideriz " demiş..
Kadın , adamdan bir alyans dahi istememiş.
" Tek bir isteğim var , ömrümüz olursa beni ;
Hacc’a götür " demiş.

Evlenmişler.
İkisi de çalışıyormuş , mutlularmış.
Bir yıl geçmiş aradan
Bir evlat nasip etmiş Yaradan.
Adamın planları bozulmuş.
Kadın artık çalışmıyormuş.
Ne olduysa ;
Bundan sonra olmuş..
Adam adım adım eşinden uzaklaşıyormuş.
Kadın ;
Anlam veremiyor olanlara.
Çocuk , mutluluk katmalıydı yuvaya.
Artık herşey kusur , kabahat..
Ne yapsa , etse yokmuş hiç rahat.

Daha da ileri gitmiş adam.
Başlamış eşe , dosta eşini anlatmaya
Gözleriyle , ruhuyla eşini aldatmaya..
Bu böyle sürmüş yıllarca.
Dayanamamış kadın sonunda,
Almış kocasını karşısına.
Başlamış konuşmaya :
"Dosttan çok düşman var ,
Benim yoksa , evlatlarımın hatrı var.
Benimde gururum , onurum var ,
Hepsini geç ! Günahı , vebâli var . "
Ama adam duymuyormuş bile bunları.
Bu konuşmalar devam etmiş ara sıra.
Aylarca..
Yıllarca..

Kadın da kırılmış , yorulmuş artık.
O da başlamış eşinden soğumaya.
Bir çıkar yol bulamamış
Gelecekten umudu kalmamış.
Artık ;
Odaları bile ayrıymış.
Bir evde ikisi de yabancıymış.
Eşi gibi değil de , ev arkadaşıymış.
Reva mıydı bu kadına ?
Günahsız çocuklara..
Yıkılmış bütün hayaller , düşler.
Gözyaşları ile boğulmuş gülüşler.
Değer miydi ten ve nefis uğruna ?
Ne ev kalmış ..
Ne de bir yuva..
Değer miydi ?
Değer miydi ?
Ten uğruna ..

Saniye İŞBİLEN..........Almestin