Hani insan dalar kimi zaman
Dalarda uzanır ya bildiği
Ya da bilmediği uzaklara
Bende öyleyim be
Hasret sızım.
Her dalgınlığım
Gözlerinle aydınlanan
Kokunla mislenen
Sokağında eriyor yalnızlığım.

Her adımımda kurşunlar yağdırıyorum
Sensizlik mubdelası anlarıma.
Yerlere bir düşüşleri var ki görsen
Göremesin ki..
Çünkü sen henüz geliyor oluyorsun
Sensizliğime.

Kış alışkını yüreğimin ürkek adımlarıyla
Arşınlarken sokağını
Hasret bahçelerinden
Bahar kokuları esiyor tenime
Ve;
Hayatın güzel yanlarını anımsıyorum.
Yokluğunda çirkinleşen ömrümde.

O an işte,işte o an ben
Sensizliği
Kaldırım taşı gibi seriyorum yollarıma
Olanca hıncımla ezip yürüyorum.

Haaa;
Bu sokağa gelişlerimde
Bazen saat gece yarılarını vuruyor
Pencerenden her baktığında
Gözlerin çoban yıldızım oluyor
Ben yolumu görüyorum….

Gülüm ya.bazen o yandan bu yandan
Hüzün köpekleri çıkıyor yollarıma
Isıracaklar güya,.
Çok korkuyorum ha
Yüreğimde biriktirdiğim hasret taşlarım oluyor
Ellerimde
Hani sen varsın ya bu seferin sonunda
Güzel gözlerine dokunmak var ya gözlerimle
Taşlıyorum onları
Merak etme bi şey olmuyor
Kurtuluyorum.
Kurtuluyorum da;
Ölsem be gülüm
Ölsem diyorum
Sensizlik ellerimde
Yine ıslak gözlerimle
Daldığım yere dönüyorum….