Şu benliğimi sardı dertler kederler
Pusulasını şaşırmış bir gemi gibiyim
Kuruyan derelerden nehirlerden fark sızım
Sensiz bilmem ki neden nasıl yaşarım.

Şu garipliğim yazıldı çok ezelden
Umutlarım hiç mi hiç filizlenip yeşermedi.
Yüreğim umutsuz talihim her zaman kör.
Benliğim parçalanmış paramparça.

İnsanlardan hep dostluk sevgi aradım
Anlamlı gözlerle gözlerinin içine baktım.
Yüzlerine bakarak yalvardım bir yudum sevgiyi.
Ne çare ömrümde bulamadım gerçek sevgiyi.

Acılarla kederlerle gecen fani ömrümü
Doldurup bir gün bende göçüp giderim
Duraksız kapısız bu açık handan
Doğup ta daha sonra ölüp gidenler gibi...

İSMET SARPER
ÇAKIR EFE