Yıllar, yıllar önceydi,
Şimdi parmak hesabı yaptım,
Dile kolay, aradan çeyrek asır geçmiş,
Arada bir aklıma gelir, yine öyle oldu,
Onu yine şen gülüşüyle hatırladım...

Mahalleye yeni taşınmışlardı,
Mahzundu gözleri,yüzü hiç gülmezdi,
Donuktu bakışları, kimseyle konuşmazdı,
Soramazdım ama, bir derdi vardı,
Birlikte yakan top oynardık,
Ben, o gülsün diye,
Mahsustan vurulmak için,
Kendimi yerlere atardım,
O kahkahalarla gülerdi...
Sonra da yeniden oyuna dahil olurdum,
Canlarını hep bana verirdi...

Ben vuruldukça, o hep gülerdi,
Gülerken gözlerinin içi gülerdi,
Yüzü ışıl ışıl aydınlanır, hep şen olurdu,
Gülmesi için ne maymunluklar yapardım,
Yeter ki o gülsündü,
Gülmek ona ne güzel yakışırdı,,,
O benim hep salakça vurulduğumu sanırdı,
Yoksa bilirdi de, bilmezden mi gelirdi?
Soramazdım da cesaretim yoktu.
Ama o hep bana gülerdi,
Sonra canlarını bana verirdi,
Ben vurgundum ona, o bilmezdi.

Geçenlerde Ankara’ya gittiğimde ona da uğradım,
Ona derken, bizim Yenimahalle’deki eski sokağa...
Amma da değişmiş buraları, kimseyi tanıyamadım,
Bir tek bile tanıdık komşuya denk gelmedim,
Bırak adres sormayı,kimseye selam bile veremedim,
Milletin suratı asık asık,
Sanki analarıyla zamanında ben yattım...

Oysa cıvıl cıvıl olurdu bu sokak,
İşte şurası kendimi yerlere attığım asfalt,
İşte şurada onlar otururdu,
Pencere camından gizli gizli bana bakardı,
Kalbim o an duracak gibi olurdu,
Heyecanımı bastırmak için,
Elimi kalbimin üzerine koyardım.

Ben, evlerinin önündeki kaldırıma çıkarken,
Düşmek için ayağımı yarım yamalak basardım,
Sonra da kendimi cumburlop,yere bırakırdım,
Pencerenin tülü birden hareketlenirdi,
Kahkahasını sokaktan duyardım.
Yaşasın,,,
Ben salak olurdum,
O bana gülerdi.
Onu yine mutlu ederdim,,,

Hey gidi günler,,,
Kaldırdım başımı da,
Bu kez göremedim,
Aman Allah’ım yok olmuş koca ev...
Oysa daha dün gibi her şey,
Alışmalıyım, o yok artık!
Hayli zaman geçmiş,
Her yer buz kesmiş,
Bu sokak bu yüzden çok soğuk...


Vecdi Murat SOYDAN
(Yaşanmamış Aşkların Şairi)
07/12/2014-Isparta