Sığınağımdı gözlerin

Can sıkıcı şu tekdüze günler
Huzur olsa yeterdi ki o da yok
Sen yoksun senden haber yok yer gök sağır

Aklım gönlümle ele ele çıktık yol ağzına yar bir haber
Başı kesilmiş sersem tavuk misali kendimi yerden yere atasım var
Dönüyor nevrim
Sabır taşı döşüyorum boydan boya nehrime yar
Ne soludum senden sonra bilmem ki
Buralarda hava bozuldu zehir zıkkım oldu dışım içim
Kimse bilmez kimseler bilmez sensizliğimi
Hüzün denizinde baştan ayağa tepeden tırnağa
Yokluğunun ayinine bulanıyorum
Yer yarıldı girdim sanki içine içimin şehirleriyle
Zap tedildi hüzün askerleriyle kalelerim
Köşe bucak bakındım bir emare senden bir iz yok
Yaar yine üç maymunu oynuyor dağ bayır deniz
Dar bir kapı açtım girdim içine aşkıma bir lahit yaptım
Adım adım adımladım saydım ölçtüm biçtim
Deme yar deme demek ki sen yokken hiçtim yaşamıyordum
Zikrimde sen fikrimde sen unuttum dünya işlerini
Zamana bir fitil koydum kendimle yok ettim zamansızım caan
Bir seni unutamadım yokluğun ateşten çember
Onun o emsalsiz aşkı ki yar nurlanır mimber
Yaar ara çık ortaya n’olur bir haber ver
Sensiz anımda canımda bir ürperme depremde her yer

Bıraktım artık saatleri saymayı kilit vurdum günlere
Gönlüm ayrılık yüküyle ezik ezgiler şarkılar her yer
Zaman zemin yoğun kara çıkamaz oldum yollara
Yar bir ara haber ver sağlığından kahr mı ediyorsun hayata
Darıldın mı hayalimde gözlerinin sığınıyorum sığınağına
El açıp Tanrı’ya istiyorum seni ondan bir tek ona ayan
Kimse bilmez kimseler bilmez sensizliğimin öksüzlüğünü
Hiç bir şey şenlendirmiyor ıssızlığımı
Kendi yarattığım bir ezginin ezikliğiyle sessizce
İsyanlar yüklüyorum ıslığıma
Hiç bir şey çare değil ıssızlığıma
Elimde bir ahit girmek ister gibi yerin altına
Yok olmayı yeğliyorum çünkü sen yoksun
Can sıkıcı geçen şu tekdüze günler
Huzur da yok ki olsa bir nebze yeterdi
Yaar bir kurban lazımsa aşkımıza
Bil ki bi bir şiirimi kurban ederdim feda olsun sana



Yüksel Nimet Apel